حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷
 

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست // بیار باده که بنیاد عمر بر بادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود // ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب // سروش عالم غیبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین // نشیمن تو نه این کنج محنت آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر // ندانمت که در این دامگه چه افتادست

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر // که این حدیث ز پیر طریقتم یادست

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد // که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای // که بر من و تو در اختیار نگشادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد // که این عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل // بنال بلبل بی دل که جای فریادست

حسد چه می‌بری ای سست نظم بر حافظ // قبول خاطر و لطف سخن خدادادست