گزیده هایی از سخنرانی استاد مرحوم آیت الله آقا مجتبی تهرانی پیرامون "حقیقت بندکی"  جلسه 9

===========================

رابطه دعا کردن دو طرفه است. یعنی اگر ما به عهدمان وفا کنیم او هم به عهدش وفا می کند.(( وَأَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ))

وَیَسْتَجِیبُ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَیَزِیدُهُم مِّن فَضْلِهِ وَالْکَافِرُونَ لَهُمْ عَذَابٌ شَدِیدٌ ﴿الشورى: ٢٦﴾ رابطه است میان عمل عبد و اجابت. رسول الله (صلى الله علیه وآله): أطیعوا الله عزوجل یطیعکم. دقت شود که رابطه است و تساوی نیست. فضل خدا هم بی نهایت است.

أنا معطیه قبل أن یسألنی اگر عبد من از من اطاعت کرد تمام آسمان ها و زمین را مسخر او می کنم و إن عبدی إذا عصانی فإنی أقطع یدیه من أبواب السموات وأجعله فی الهواء

انسان امانت و تکلیفی که آسمان و زمین قبول نکردن را قبول کرده و بهش سپرده شده و عهد کرده به تکالیفی که خدا بهش می سپارد عمل کند.

حالا بهش گفته می شود أَوْفُوا بِعَهْدِی أُوفِ بِعَهْدِکُمْ حتی به زبان آوردن هم احتیاج ندارد. تو اراده بکن بهت داده می شود. یا ابن آدم، أنا حیّ لا أموت، أطعنی فیما أمرتک أجعلک حیّا لا تموت،. أنا أقول للشی‏ء کن فیکون، أطعنی فیما أمرتک أجعلک تقول للشی‏ء: کن فیکون. انبیا و اولیا هم اینگونه بوده اند.