امیر المومنین علی(ع): إنَّ أَوْلِیَآءَ اللَهِ هُمُ الَّذِینَ نَظَرُوا إلَی بَاطِنِ الدُّنْیَا إذَا نَظَرَ النَّاسُ إلَی ظَاهِرِهَا، وَ اشْتَغَلُوا بِـَاجِلِهَا إذَا اشْتَغَلَ النَّاسُ بِعَاجِلِهَا؛ فَأَمَاتُوا مِنْهَا مَا خَشُوا أَنْ یُمِیتَهُمْ، وَ تَرَکُوا مِنْهَا مَا عَلِمُوا أَنَّهُ سَیَتْرُکُهُمْ، وَ رَأَوُا اسْتِکْثَارَ غَیْرِهِمْ مِنْهَا اسْتِقْلَالاً، وَ دَرَکَهُمْ لَهَا فَوْتًا؛ أَعْدَآءُ مَا سَالَمَ النَّاسُ، وَ سِلْمُ مَا عَادَی النَّاسُ. بِهِمْ عُلِمَ الْکِتَابُ وَ بِهِ عُلِمُوا، وَ بِهِمْ قَامَ الْکِتَابُ وَ بِهِ قَامُوا، لَا یَرَوْنَ مَرْجُوًّا فَوْقَ مَا یَرْجُونَ، وَ لَا مَخُوفًا فَوْقَ مَا یَخَافُون
«اولیای خدا در حقیقت کسانی هستند که توجّه و گرایش خود را به باطن دنیا می‌کنند، در حالیکه مردم گرایش و توجّهشان به ظاهر دنیاست، و خود را مشغول به امور باقیه و ابدیّه می‌کنند، در صورتی که مردم خود را به امور موقّت و گذران دنیا مشغول می‌دارند.
پس نابود می‌کنند و هلاک میسازند از دنیا آن چیزهائی را که میترسند آنها را نابود کند و هلاک سازد، و رها میسازند و ترک می‌کنند از چیزهای دنیا آن اموری را که میدانند آنها را رها ساخته و ترک خواهد نمود. و زیاده طلبی و فراوان اندوزی دیگران را از امور دنیوی، کم و کوچک تلقّی می‌کنند، و می‌بینند آنچه را که دیگران بازیافتی و غنیمت می‌پندارند، تحصیلش برای آنان ضرر و از دست دادن است.
اولیای خدا دشمنند با چیزهائی که مردم با آنها دوست و سلامتند، و دوست و سلامتند با چیزهائی که مردم با آنها دشمنند.
بواسطۀ آنهاست که کتاب خدا شناخته میشود، و به کتاب خداست که آنها شناخته میشوند؛ و به وجود آنانست که کتاب خدا برپا می‌ایستد و حیات میگیرد، و به کتاب خداست که آنها بر پا می‌ایستند و حیات میگیرند. در عالم وجود و آفرینش هیچ امیدی را ازرشمندتر از امید خود نمی‌دانند، و در هیچ امری بالاتر از امر خود ترس و بیم نمی‌گیرند.»