سعدی » دیوان اشعار » غزلیات
 

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی //  عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم //  باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی

ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه //  ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی

آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان // که دل اهل نظر برد که سریست خدایی

پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند // تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی

حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان // این توانم که بیایم به محلت به گدایی

عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت // همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی

روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا // در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم // چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن // تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی

سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد // که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی

خلق گویند برو دل به هوای دگری ده // نکنم خاصه در ایام اتابک دو هوایی