مولوی » دیوان شمس » غزلیات
 

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد // گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

برای من مگری و مگو دریغ دریغ // به دوغ دیو درافتی دریغ آن باشد

جنازه‌ام چو ببینی مگو فراق فراق // مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد

مرا به گور سپاری مگو وداع وداع // که گور پرده جمعیت جنان باشد

فروشدن چو بدیدی برآمدن بنگر // غروب شمس و قمر را چرا زبان باشد

تو را غروب نماید ولی شروق بود // لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد

کدام دانه فرورفت در زمین که نرست // چرا به دانه انسانت این گمان باشد

کدام دلو فرورفت و پر برون نامد // ز چاه یوسف جان را چرا فغان باشد

دهان چو بستی از این سوی آن طرف بگشا // که های هوی تو در جو لامکان باشد