بدیهیات منطقی

نمونه هایی از این بدیهیات ، منطق و عقل نانوشته که تمام نوع بشر به آن پای_بند هستند و در همه وجود دارد و وجه مشترک انسان هاست:

-> همه ی انسان ها اصل تجربه کردن و درس گرفتن را قبول دارند . ( یک کودک از آموخته ها و تجربیات گذشته استفاده می کند و قدم های بعدی را در زندگی بر می دارد که اگر این اصل را قبول نداشت ، نمی توانست چیزی را تجربه کند و یاد بگیرد و رشد نمی کرد)

-> اصل علیت : انسان ها می دانند که هر معلولی یک علتی می خواهد . ( یک نوزاد می داند که چیزی خود به خود بوجود نیامده و چیزی خود به خود از بین نمی رود و همینطور هیچ عملی خود به خود انجام نمی شود ، چرا که بعد از دیدن یک عمل یا یک شیء می پرسد : چرا؟ البته این چرا گفتن لزوما با دهان نیست ، بلکه نفس انسان و بچه علت جویی می کند و این بیان کلمه ی "چرا؟" با زبان حال است ، نه با زبان قال)

-> انسان می تواند فکر کند. اگر نتیجه ی فکر زمانی هست و زمانی نیست ، ولیکن با یک دقت ساده می توان متوجه شد که فکر کردن همیشه برای انسان هست . حتی در یک نوزاد .

-> وجود ساختار نطق در انسان : یک نوزاد قادر نیست تکلم کند ولی می تواند حرف زدن را یاد بگیرد . در حقیقت انسان قبل از اینکه زبان را یاد بگیرد عملا به نوعی زبان را بلد است!!!
در حقیقت وجود این قدرت در انسان نشان از وجود یک ساختار قبلی است . که وجود دارد و با وجود همین ساختار است که انسان می تواند فکر کند و بیاندیشد.
در مورد اصل علیتی که گفته شد و وجود ساختار تفکر که گفته شد ، الان می توان نگاهی دقیقتر داشت. این دو قضیه را در نظر بگیرید:
1- فلانی یک انسان است . همه ی انسان ها گوش دارند . پس فلانی هم گوش دارد.
2- فلانی یک انسان است . همه ی انسان ها گوش دارند . پس هوا سرد است .

انسان نتیجه گیری می کند.
نه هر نتیجه گیری ای را ، بلکه نتیجه ای که ربط داشته باشد.
انسان می تواند رابطه را بفهمد . چه در میان اشیاء دنیا ، چه در عالم جملات و فکر و کلام.

-> منطق عدم وجود تضاد : این هم یکی دیگر از بدیهیات کاشته شده و نهاده شده در انسان است . انسان نمی پذیرد که هم چیزی درست باشد هم مخالفش . مثلا منطقی نیست که انسان یک موجودی را در نظر بگیرد که هم راه برود و هم راه نرود .حالا چرا می گوییم این منطق جزء بدیهیات است؟ برای اینکه اگر انسان به این منطق پایبند نباشد اصولا امکان شکل گیری هیچ فکری در او نیست .

->وجود من : انسان معتقد است که وجود دارد و در حال فکر کردن و عمل کردن می باشد و اگر به این ایمان و یقین نداشت ( و این اصل به صورت نهادینه و بدیهی درون او وجود نداشت ) امکان فکر کردن نبود.